ថ្ងៃប្រារព្ធទិវាពិភពលោកប្រឆាំងពលកម្មកុមារ ពលកម្មកុមារនៅក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ
ចេញផ្សាយ ថ្ងៃទី១២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥
ដើម្បីរំលឹកខួបទិវាពិភពលោកប្រឆាំងពលកម្មកុមារ នៅថ្ងៃទី១២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ នេះ អង្គការលីកាដូនឹងផ្សព្វផ្សាយនូវសាច់រឿងនៃដំណើរជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់កុមារ ៥ នាក់ និង មនុស្សពេញវ័យម្នាក់ ដែលបម្រើការងារនៅក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ ក្នុងស្រុកអូរាំងឳ ខេត្តត្បូងឃ្មុំ (អតីតផ្នែកមួយនៃខេត្តកំពង់ចាម) និងភូមិព្រះប្រសប់ ក្នុងខេត្តកណ្តាល។ សាច់រឿងនេះផ្តល់នូវទិដ្ឋភាពខ្លះៗនៃពលកម្មកុមារនៅក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ ដែលត្រូវបានចាត់ទុកជាទម្រង់អាក្រក់បំផុតមួយនៃពលកម្មកុមារ ហើយដែលមានឥទ្ធិពលជាអវិជ្ជមានចំពោះកុមារ។ សាច់រឿងរបស់មនុស្សពេញវ័យម្នាក់ត្រូវបានដាក់បញ្ចូល ដើម្បីផ្តល់នូវបរិបទ សម្រាប់សាច់រឿងរបស់កុមារ និងដើម្បីបង្ហាញពីមូលហេតុសំខាន់ៗមួយចំនួន ដែលនាំឲ្យកុមារធ្វើការនៅក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ។
កុមារធ្វើការនៅក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ ដោយសារតែឳពុកម្តាយរបស់កុមារនោះក៏ធ្វើការជាកម្មករនៅក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋនោះផងដែរ។ ជាពិសេស ឳពុកម្តាយរបស់កុមារចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ ពីព្រោះពួកគាត់ជំពាក់ប្រាក់ម្ចាស់សិប្បកម្មឡឥដ្ឋនោះ។ ជាធម្មតា បំណុលទាំងអស់នេះបានកើនឡើង ដោយសារពួកគាត់មានជំងឺ ឬ មានរបួស។
បញ្ញា, បុរសជាកម្មករឡឥដ្ឋ អាយុ ៣៧ ឆ្នាំ ម្នាក់
ខ្ញុំបានធ្វើការនៅក្នុងឡឥដ្ឋអស់រយៈពេលជាង ២០ឆ្នាំ មកហើយ ពីព្រោះនៅឯស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអត់មានដីធ្លី និងលំនៅឋាន។ ខ្ញុំមិនដឹងត្រូវធ្វើអ្វីនោះទេ។
ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅក្នុងឡឥដ្ឋ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានខ្ចីលុយពីម្ចាស់ឡឥដ្ឋមួយ ដើម្បីទូទាត់ថ្លៃព្យាបាលកូនរបស់ខ្ញុំ។ ចំនួនប្រាក់កម្ចីនេះ បានកើនឡើងដល់ទៅ ១.២០០ ដុល្លារអាមេរិក បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានខ្ចីកាន់តែច្រើនថែមទៀត ដើម្បីទូទាត់ថ្លៃចំណាយប្រចាំថ្ងៃនានា។ ខ្ញុំបានធ្វើការអស់រយៈពេល ១៨ ឆ្នាំ នៅក្នុងឡឥដ្ឋមួយនេះ។
ខ្ញុំបានផ្លាស់មកធ្វើការនៅឡឥដ្ឋបច្ចុប្បន្ននេះ បានបីឆ្នាំហើយ។ ខ្ញុំ បានស្នើសុំដល់ម្ចាស់ឡថ្មីនេះ ឲ្យជួយសងប្រាក់ចំនួន ១.២០០ ដុល្លារ ដែលខ្ញុំបានជំពាក់ម្ចាស់ឡឥដ្ឋចាស់។ ខ្ញុំបានផ្តិតមេដៃ ដើម្បីធ្វើការខ្ចីប្រាក់ពីម្ចាស់ឡឥដ្ឋថ្មីនេះ។
រាល់ពេលដែលខ្ញុំចង់ចាកចេញពីម្ចាស់ឡឥដ្ឋចាស់ ម្ចាស់ឡឥដ្ឋនេះ ធ្លាប់បានហៅនគរបាល ដូចនេះខ្ញុំមិនអាចនិយាយអ្វីបានច្រើននោះទេ។ ពួកនេះតែងតែបន្ថែមនូវចំនួនប្រាក់កម្ចី តាមតែចិត្តគេចង់។
ខ្ញុំអាចរកបានប្រហែល ១២,៥ ដុល្លារអាមេរិក ក្នុងមួយថ្ងៃ។ ខ្ញុំអត់មានកិច្ចសន្យាការងារនោះទេ។ ប្រសិនបើខ្ញុំនៅធ្វើការទីនេះរយៈពេល ៣ឆ្នាំ ម្ចាស់ឡឥដ្ឋនឹងមិនបន្ថែមនូវចំនួនប្រាក់កម្ចីនោះទេ។ ម្ចាស់ឡឥដ្ឋថ្មីនេះ មានចិត្តល្អ។ នៅពេលនរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកយើងមានជំងឺ គាត់តែងតែបញ្ជូនយើងទៅមន្ទីរពេទ្យ ទោះបីជាពេលយប់ក៏ដោយ។ ម្ចាស់ឡឥដ្ឋថ្មីនេះជួយបង់ថ្លៃចំណាយដូចជា ថ្លៃទឹក ថ្លៃផ្ទះ និងថ្លៃអគ្គីសនីជាដើម។
នៅទីនេះ ការងារខ្ញុំជីកដីឥដ្ឋ ដឹកឥដ្ឋ និងជួយជួសជុលម៉ាស៊ីន។ ខ្ញុំចំណាយប្រាក់ប្រមាណ ៣០.០០០ រៀល (៧,៥ ដុល្លារ) សម្រាប់កូនៗ និងម្ហូបអាហារប្រចាំថ្ងៃ។ កូនរបស់ខ្ញុំជួយការងារខ្ញុំ បន្ទាប់ពីចេញពីសាលារៀន ដូចជាយកឥដ្ឋចេញពីឡ និងដឹកឥដ្ឋដោយរទេះរុញ។ កូនៗរបស់ខ្ញុំជួយខ្ញុំ នៅពេលដែលពួកគេមានពេលទំនេរប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការងារនោះទេ។ ខ្ញុំសុំពួកគេឲ្យជួយ ពីព្រោះមានឡានដឹកឥដ្ឋជាច្រើនរង់ចាំដាក់ឥដ្ឋ។
ចាប់តាំងពីគ្រួសារខ្ញុំធ្វើការនៅទីនេះ មិនមានសមាជិកគ្រួសារណាម្នាក់ រងរបួសនោះទេ។ យើងមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យកូនៗរបស់យើងនៅក្បែរម៉ាស៊ីនឡើយ។
ខ្ញុំក៏បានលឺអំពីពលកម្មកុមារដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា កុមារអាយុក្រោម ១៨ឆ្នាំ មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការងារនោះទេ ដោយយោងតាមច្បាប់។ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំជួយធ្វើការងារនេះនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវការជំនួយ ដើម្បីបង្កើនល្បឿនការងារ ក្នុងការធ្វើឥដ្ឋឲ្យបានគ្រប់ចំនួនដែលបានកំណត់។
ខ្ញុំអត់បានធ្វើគម្រោងអ្វីសម្រាប់អនាគតកូនរបស់ខ្ញុំនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគេចូលសាលារៀន ដូចនេះពួកគេនឹងមិនពឹងផ្អែកលើខ្ញុំទេ ព្រោះខ្ញុំមិនមានអ្វីទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំមានភាពធុញទ្រាន់នឹងការងារនេះ បន្ទាប់ពីធ្វើការអស់រយៈពេលជាង ២០ឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំនឿយហត់ ដូច្នេះ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំមានការលំបាកដូចជាខ្ញុំនោះទេ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំខិតខំរៀនសូត្រ។ មធ្យោបាយតែមួយគត់ដែលពួកគេអាចនឹងឈប់ធ្វើការនៅក្នុងឡឥដ្ឋនេះ គឺចូលសាលារៀន មានចំណេះដឹង និងស្វែងរកការងារល្អធ្វើ។
នៅពេលដែលខ្ញុំសងប្រាក់កម្ចីដល់ម្ចាស់ឡឥដ្ឋនេះរួចរាល់ គ្រួសាររបស់យើងនឹងឈប់រស់នៅក្នុងឡឥដ្ឋទៀតហើយ។
កុមារចូលរួមនៅក្នុងគ្រប់តំណាក់កាលនៃដំណើរការផលិតឥដ្ឋ រួមមានការជីកដីឥដ្ឋពីក្នុងគំនរដី ដាក់ដីឥដ្ឋចូលទៅក្នុងម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋតូចធំ ដឹកឥដ្ឋដោយប្រើរទេះឈើ ឬរ៉ឺម៉ក់ ឬដោយប្រើត្រាក់ទ័រ ដាក់ឥដ្ឋហាលថ្ងៃ ដឹកឥដ្ឋដែលហាលថ្ងៃស្ងួតចូលក្នុងឡ ពុះអុសសម្រាប់ដាក់ដុតក្នុងឡ បិទម៉ាត់ឡដោយដីឥដ្ឋ និងលើកឥដ្ឋដែលដុតឆ្អិនដាក់លើរថយន្ត។
ណាវ៉េត , កុមារអាយុ ១៥ ឆ្នាំ ដែលជាកម្មករឡឥដ្ឋម្នាក់
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅក្នុងឡឥដ្ឋនេះនៅម៉ោង ៧ ព្រឹក។ ខ្ញុំធ្វើការដល់ម៉ោង ១០ ព្រឹក។ ខ្ញុំសម្រាកនាពេលថ្ងៃត្រង់ ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើការវិញនៅម៉ោង ១ រសៀល រហូតដល់ម៉ោង ៥ ល្ងាច។
ខ្ញុំឈប់រៀននៅថ្នាក់ទី៦ ពីព្រោះឳពុកម្តាយខ្ញុំឲ្យខ្ញុំទៅមើលគោរបស់ជីតាខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏មកធ្វើការនៅក្នុងឡឥដ្ឋ ជាកន្លែងដែលឳពុកម្តាយខ្ញុំរស់នៅ។ ខ្ញុំមិនចង់ទៅសាលារៀនទេ ព្រោះខ្ញុំខ្មាស់គេណាស់។
នៅក្នុងឡឥដ្ឋ ខ្ញុំជីកដី ពុះអុសសម្រាប់ដុតក្នុងឡ បិទមាត់ឡដោយប្រើដីសើម និងចាក់សាំងចូលក្នុងម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋ។ ខ្ញុំជួយឳពុកម្តាយខ្ញុំ ព្រោះពួកយើងក្រីក្រ ហើយត្រូវការរកប្រាក់។ ការងារដែលលំបាកបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ គឺបិទមាត់ឡដោយប្រើដីសើម។
នៅពេលទំនេរ ខ្ញុំសម្រាក ឬនិយាយជាមួយបងប្អូនតាមទូរស័ព្ទ
គ្រប់កុមារទាំងអស់ ដែលត្រូវបានសម្ភាស បានដឹងអំពីលក្ខខណ្ឌការងារដែលងាយគ្រោះថ្នាក់នៅក្នុងឡឥដ្ឋ។ លក្ខខណ្ឌទាំងនេះរួមមាន កំដៅព្រះអាទិត្យ និងកំដៅឡឥដ្ឋ ការធ្វើការងារច្រើនម៉ោង ការភ្ញាក់ពីដំណេកពីព្រលឹម ការប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនដែលងាយគ្រោះថ្នាក់ ការលើកវត្ថុធ្ងន់ៗ និងការបិទឡជាមួយដីសើម។
សុវណ្ណ, កម្មករឡឥដ្ឋដែលជាកុមារាអាយុ ១៥ឆ្នាំ ម្នាក់
ខ្ញុំក្រោកពីដំណេកម៉ោង ៦ ព្រឹក ដើម្បីធ្វើការងារ។ ការងាររបស់ខ្ញុំគឺដឹកឥដ្ឋទៅហាលលើកម្រាលកៅស៊ូក្រោមកំដៅថ្ងៃ។ ខ្ញុំក៏ធ្វើការជាអ្នកជីកដីឥដ្ឋ ដាក់ដីឥដ្ឋនោះចូលក្នុងម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋ និងជញ្ជូនឥដ្ឋដាក់លើរថយន្តផងដែរ។ ខ្ញុំរកប្រាក់បាន ១,៥០០ រៀល (០,៤០ដុល្លារអាមេរិក) ក្នុងមួយថ្ងៃ ប្រសិនបើខ្ញុំហាលឥដ្ឋបានច្រើនលើកម្រាលកៅស៊ូនោះ។ ខ្ញុំធ្វើការងារនេះដោយសារតែក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំត្រូវការសងបំណុល។
កាលពីមុន មានម៉ាស៊ីនសម្រាប់លាយដីឥដ្ឋបញ្ជូលគ្នា។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ មិនមានម៉ាស៊ីននោះទេ ហេតុដូច្នេះ វាមានការលំបាកជាងមុន ក្នុងការធ្វើដីឥដ្ឋឲ្យក្លាយទៅជាឥដ្ឋ។ ខ្ញុំធ្វើការនៅទីនេះ ដោយសារតែម្តាយរបស់ខ្ញុំបានខ្ចីប្រាក់គេ។ ខ្ញុំធ្វើការនៅទីនេះ ដោយសារក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំរស់នៅទីនេះ។
ខ្ញុំមានពេលតិចតួចណាស់សម្រាប់ការកំសាន្ត។ ខ្ញុំចូលចិត្តលេងបាល់ទាត់ដើម្បីជាការកំសាន្ត។ ជួនកាល ខ្ញុំលេងល្បែងកំសាន្តជាមួយនឹងក្មេងៗដ៏ទៃទៀត។ ខ្ញុំនៅរៀននៅសាលានៅឡើយ។ ខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី៥។ ខ្ញុំជិះកង់ទៅសាលារៀនជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយខ្ញុំចំណាយពេល៥នាទី ប្រសិនបើខ្ញុំជិះកង់លឿន។ នៅសាលារៀន ខ្ញុំមិនដែលបានរៀនអំពីសិទ្ធិកុមារ ឬ ពលកម្មកុមារនោះឡើយ។
នៅពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំចង់ធ្វើជាកម្មករសំណង់ ជាងផ្សារដែក ឬធ្វើលូស៊ីម៉ង់ត៍។ ការងារទាំងអស់នេះគឺមានភាពងាយស្រួលជាងការងារនៅឡឥដ្ឋ ពីព្រោះនៅឡឥដ្ឋខ្ញុំប្រឈមមុខនឹងការចូលដៃរបស់ខ្ញុំទៅក្នុងម៉ាស៊ីន និងអាចរងរបួស។ ខ្ញុំចង់ធ្វើការនៅធនាគារ ឬ ក៏ធ្វើជាវេជ្ជបណ្ឌិត ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវខិតខំរៀនសូត្រ។
ទោះបីមានមហិច្ឆតាចង់មានជីវិតប្រសើរជាងនេះក៏ដោយ ក៏កុមារជាច្រើនពេលធំឡើង បន្តធ្វើការនៅក្នុងឡឥដ្ឋ ដូចឪពុកម្តាយរបស់គេ បន្តរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ និងជំពាក់បំណុលម្ចាស់ឡឥដ្ឋ។
ស្រីមុំ, 14កម្មករឡឥដ្ឋដែលជាកុមារីអាយុ ១៤ឆ្នាំ ម្នាក់
ខ្ញុំគឺជាកូនទីបីនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ។ ខ្ញុំបានធ្វើការនៅឡឥដ្ឋអស់រយៈពេល ៣ឆ្នាំមកហើយ។ ជួនកាលខ្ញុំធ្វើការ ហើយជួនកាលខ្ញុំមិនធ្វើការនោះទេ។ ព្រឹកឡើង ខ្ញុំក្រោកពីដំណេក ហើយសម្អាតផ្ទះ។ នៅឯឡឥដ្ឋ ខ្ញុំជួយម្តាយរបស់ខ្ញុំក្នុងការដឹកឥដ្ឋចេញពីម៉ាស៊ីន។ ការងារដែលងាយគ្រោះថ្នាក់បំផុត គឺដាក់ដីឥដ្ឋចូលក្នុងម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋ។ នៅឯឡឥដ្ឋមុន ជាឡដែលក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំធ្លាប់បានរស់នៅ មិនមានម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋនោះទេ។
ការធ្វើការនៅទីនេះគឺមានភាពងាយស្រួល ពីព្រោះខ្ញុំមិនត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យធ្វើការនោះទេ។ ខ្ញុំធ្វើការប្រហែល ៣ ម៉ោង ក្នុងមួយថ្ងៃ។ អ្នកគ្រប់គ្រងគឺមានសណ្តានចិត្តល្អ។ នៅឡឥដ្ឋនេះ អ្នកធ្វើការ មានចិត្តល្អ ហើយកម្រនឹងមានជម្លោះជាមួយគ្នាណាស់។ មនុស្សចាស់ខ្លះលេងបៀរ និងលែងល្បែង ដើម្បីបានប្រាក់។ ក្មេងប្រុសតូចៗខ្លះទៀត ចេញទៅស្ទួចត្រី។ ខ្ញុំលេងល្បែងកំសាន្តជាមួយនឹងមិត្តភក្កិ និងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំមានពេលទំនេរ។
ខ្ញុំទៅសាលារៀន និងរៀនថ្នាក់ទី៤។ ខ្ញុំរៀនពីម៉ោង ៧ព្រឹក ដល់ម៉ោង ១១ព្រឹក។ ខ្ញុំរៀនជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៥ ក្នុងចំណោមសិស្សចំនួន ២០នាក់។ ខ្ញុំរីករាយនឹងការទៅសាលារៀន។ ប្រសិនបើម្តាយរបស់ខ្ញុំសុំឲ្យខ្ញុំឈប់ទៅរៀន ខ្ញុំនឹងតបថា ខ្ញុំមានការប្រលងមិនទាន់បានបញ្ចប់។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើម្តាយរបស់ខ្ញុំ សុំឲ្យខ្ញុំឈប់រៀន ខ្ញុំនឹងរៀនឲ្យដល់ត្រឹមថ្នាក់ទី៧។ នៅសាលារៀន ខ្ញុំមិនដែលបានរៀនអំពីសិទ្ធិកុមារ ឬ ពលកម្មកុមារនោះទេ។
ខ្ញុំចង់ក្លាយជាគ្រូបង្រៀនអក្សសាស្រ្តខ្មែរម្នាក់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំនឹងធ្វើអី្វនោះទេ ពេលដែលខ្ញុំធំឡើង។ ប្រសិនបើឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំមិនធ្វើការនៅទីនេះទេ ខ្ញុំនឹងក្លាយជាជំនួយការអ្នកបើកបររថយន្តឈ្នូលម្នាក់។
ក្នុងករណីភាគច្រើន ការធ្វើការនៅក្នុងឡឥដ្ឋមានផលប៉ះពាល់ជាអវិជ្ជមានដល់ការអប់រំរបស់កុមារ។ កុមារជាច្រើនដែលត្រូវបានសម្ភាសដោយអង្គការ លីកាដូ មិនបានទៅសាលារៀននោះទេ ដោយបានឈប់រៀនពេលណាមួយកន្លងមក ដើម្បីធ្វើការងារ។ កុមារផ្សេងទៀតទៅសាលារៀននៅពេលព្រឹក ឬ ពេលរសៀល ហើយជួយការងារឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ពីរបីម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។
ឧត្តម, កម្មករឡឥដ្ឋដែលជាកុមារាអាយុ ១១ឆ្នាំ ម្នាក់
ខ្ញុំបានធ្វើការនៅឡឥដ្ឋ ចាប់តាំងពីខ្ញុំមានអាយុ ៥ឆ្នាំមកម្ល៉េះ។ ខ្ញុំជីកដីឥដ្ឋ និងដាក់ដីចូលក្នុងម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋ។ ខ្ញុំក៏ជញ្ជូនឥដ្ឋតាមរទេះឈើផងដែរ។ ខ្ញុំក៏បេះបន្លែនៅជុំវិញឡឥដ្ឋនោះផងដែរ។
ខ្ញុំធ្វើការ ដោយសារ ម្តាយរបស់ខ្ញុំសុំឲ្យខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនេះ។ ខ្ញុំចង់ចាកចេញពីឡឥដ្ឋ។ ខ្ញុំមិនចង់ស្នាក់នៅទីនេះទៀតឡើយ។ ខ្ញុំចង់ចាកចេញ។ ការងារដែលលំបាកបំផុត គឺការក្រោកតាំងពីម៉ោង ៣ ព្រឹកជារៀងរាល់ព្រឹក ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចជីកដីឥដ្ឋ មុនពេលកំដៅថ្ងៃក្តៅខ្លាំង។
នៅពេលដែលខ្ញុំមានរបួសតិចតួច ខ្ញុំប្រើស្មៅដើម្បីទប់កុំឲ្យហូរឈាម ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវទំពារស្មៅនោះជាមុនសិន។ ខ្ញុំបានប្រាប់ម្តាយរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចដាក់អ្វីម្យ៉ាងលើរបួសនេះ ដើម្បីទប់កុំឲ្យហូរឈាមមកទៀត។
ខ្ញុំបានឈប់រៀននៅថ្នាក់ទី២ ដោយសារមិនមាននរណាជួយម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែចង់ទៅរៀន ដោយសារតែខ្ញុំចង់ចេះអាន និងសរសេរ។ ខ្ញុំបានលឺថា កុមារមានសិទ្ធិចូលរៀន ហើយកុមារមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការងារនៅក្នុងឡឥដ្ឋនោះទេ ដោយសារតែវាជាការងារងាយគ្រោះថ្នាក់។
កុមារភាគច្រើនដែលត្រូវបានសម្ភាសន៍ បានត្អូញត្អែរអំពីលក្ខខណ្ឌការងារនៅក្នុងឡឥដ្ឋ និងបានបង្ហាញអារម្មណ៍ទាស់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដោយសារជីវិតត្រូវជាប់នៅក្នុងឡឥដ្ឋ។ អ្នកខ្លះ ពិតជាចង់ចាកចេញយ៉ាងខ្លាំង ដោយលើកឡើងថា ការងារសំណង់ ផ្សារដែក ជួសជុលកង្ហារ ជាងម៉ាស៊ីន ឬ ធ្វើលូស៊ីម៉ង់ត៍ ជាជម្រើសការងារដ៏ទៃទៀតដែលអ្នកទាំងនោះចង់ធ្វើ ជាជាងធ្វើការងារនៅឡឥដ្ឋ។
រតនា, កម្មករឡឥដ្ឋដែលជាកុមារាអាយុ ១៣ឆ្នាំ ម្នាក់
ខ្ញុំរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនៅក្នុងឡឥដ្ឋ។ ឳពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ មានកូនចំនួន ៦នាក់។ ខ្ញុំជាកូនទីបួន។ ខ្ញុំមើលថែទាំបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដឹងថា ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំជំពាក់បំណុលម្ចាស់ឡឥដ្ឋ។ យើងជំពាក់បំណុលម្ចាស់ឡឥដ្ឋចំនួន ៥.០០០.០០០ រៀល (១.២៥០ដុល្លារអាមេរិក)។
នៅឡឥដ្ឋ ខ្ញុំជញ្ជូនឥដ្ឋដាក់លើរទេះ និងរថយន្ត។ ការងារដែលលំបាកបំផុត គឺថាខ្ញុំមិនមានពេលវេលាច្រើន ដើម្បីលេងជាមួយមិត្តភក្កិរបស់ខ្ញុំនោះទេ។ ពេលដែលខ្ញុំមានពេលទំនេរ ខ្ញុំលេងបុកប៊ីយ៉ា ឬ លេងគប់វង់ (ល្បែងគប់ស្បែកជើង)។
ខ្ញុំទៅសាលារៀន។ នៅឯសាលារៀន ខ្ញុំបានរៀនពីចំនុចសំខាន់ៗ នៃសិទ្ធិកុមារ។ ខ្ញុំមិនចង់ ធ្វើការនៅក្នុងឡឥដ្ឋនោះទេ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីផ្សេងក្រៅពីការងារនេះ។ នៅពេលដែលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំចង់ក្លាយជាជាងជួសជុលម៉ូតូ។
MP3 format: ស្តាប់សំឡេងជាភាសាខ្មែរ
- ចំណងជើង & មូលបទ
- សិទ្ធិកុមារ ពលកម្មដោយបង្ខំ និងទាសភាពបំណុល
